کیست کز جهد به آن انجمن ناز رسد

سرمه گردیم مگر تا به تو آواز رسد

درخور غفلت دل دعوی پیدایی ماست

همه محویم گر آیینه به پرداز رسد

حذر ای شمع ز تشویش زبان آرایی

که مبادا سر حرفت به لب گاز رسد

ما و من آینه دار دو جهان رسوایی ست

هستی آن عیب نداردکه به غماز رسد

سر به جیب از نفس شمع عرق می ریزد

یعنی آب است نوایی که به این ساز رسد

حشر آتش همه جا آینهٔ سوختن است

آه از انجام غروری که به آغاز رسد

هستی ام نیستی انگاشتنی می خواهد

ورنه آن رنگ ندارم که به پرواز رسد

خاکساری اثر چون و چرا نپسندد

عجز بر هرچه زند سرمه به آواز رسد

مدعی درگذر از دعوی طرز بیدل

سحر مشکل که به کیفیت اعجاز رسد